Psst… als eerste de sneak preview lezen?

Voor wie niet kan wachten… hier een stukje uit het nieuwste boek, Evian Willow, verkrijgbaar vanaf 11-11-2015:

Stel je eens voor…

een klein en armoedig Engels vissersdorpje, in een Victoriaans tijdperk. Het enige lokale vermaak: een kroeg, waar iedereen zijn of haar zaken verkoopt.

Een weduwe genaamd Mellory Willow, de eigenaresse van Willow’s, de lokale kroeg en druk bezochte ontmoetingsplaats. Maar Mellory heeft een geheim, ze houdt een jongen gevangen. Een kind dat als vondeling bij haar kroeg is achtergelaten.

Ze verstopt de jongen in haar kelder omdat hij de klanten maar vooral Mellory tot last is. Al snel heeft ze door dat deze jongen anders is, en het maakt haar kwaad. Ze sluit hem dagen op zonder naar hem om te kijken. Als de jongen bijna sterft besluit ze hem voortaan in zijn kamer op te sluiten, hij krijgt wat meer vrijheid.

Maar Evian kan iets, iets dat zijn leven en het leven van alle anderen voor altijd zal veranderen…

Op een dag komen er vreemdelingen bij het dorpje aan. Ze zijn verdwaald en aangespoeld bij het in slaap gevallen dorpje. Onder deze vreemdelingen bevinden zich de drankhandelaar: Frederick de eigenwijze Istrerse Dex en wat vrienden, waaronder Elena, één van de drie boekbeschermers.

Natuurlijk heeft Mell oren naar het voorstel van Fred: de vreemdelingen willen hun lading whisky ruilen voor voedsel en transport naar hun eigen stad. Mell neemt het aanbod aan en verwelkomt haar nieuwe gasten, waaronder Elena Meertens.

Elena is één van de drie hoekbeschermers uit de serie: het teken van drie. Als Elena met de anderen in Willow’s zit ziet ze een kleine jongen die meteen haar aandacht trekt.

Hij stapt op Elena af en waarschuwt haar:

 

‘pas op voor de raaf…’

‘Hoe wist je dat?’ vroeg Elena geïnteresseerd. ‘Dat van die man. Je waarschuwde me toch voor hem?’
De jongen keek Elena indringend aan. Ze had bijna medelijden met hem omdat hij er zo onverzorgd uitzag. Zijn kleren zaten vol gaten en zijn haren stonden vet en verwilderd alle kanten op, alsof ze nooit gekamd werden. Zijn nagels waren zwart van het vuil. Maar ondanks alles sprankelden zijn heldergroene ogen. Ze zat op de rand van wat waarschijnlijk zijn bed was. Een treurige aanblik, door de vergeelde lakens met grote vlekken erin. De kamer waar ze zaten bood een armoedig beeld: kaal en leeg, op het smerige bed na. Zodra Elena de gang in kwam had hij haar hand gepakt en haar meegetrokken naar deze kleine kamer.
Hij knikte. ‘Ja, ik waarschuwde je. Maar zeg het niet tegen Melle, alsjeblieft? Ze kan nogal kwaad worden als ze erachter komt.’
Elena knikte. ‘Ik zeg niets.’
De jongen zuchtte van opluchting. ‘Ze is niet mijn moeder, weet je. Daarom snapt ze het niet.’
‘Oh?’
‘Melle heeft me opgenomen en ik moet haar dankbaar zijn. Want ik ben een lastpost, zegt ze. Mijn mama heeft me als baby achtergelaten, voor de deur van het café. Niemand wilde me hebben.’
‘Dat spijt me,’ zei Elena oprecht.
‘Ik ben een misgeboorte, zegt Melle. En daarom moet ik mijn mond houden. Ook al weet en kan ik dingen…’ zei de jongen bijna fluisterend. ‘Melle zegt dat ik bezeten ben. Dat ik slecht ben en dat het mijn straf is.’
‘Zegt ze dat?’
De jongen knikte. Elena sloeg haar arm om hem heen. Meteen merkte ze dat hij opbloeide, hij glimlachte zelfs heel even.
‘Weet je? Niet iedereen snapt het,’ zei Elena geruststellend. ‘Ik denk dat Melle gewoon bang is. Omdat ze, nou ja, een beetje dom is. Daar kan ze weinig aan doen. Dwaasheid is als het duister. Dat kunnen wij niet veranderen, net zo min als de maan ooit zo licht kan worden als de zon, snap je?’
Er verscheen een glinstering in zijn ogen.
‘Vind je mij niet vervelend?’
Elena schudde haar hoofd. ‘Zeker niet. Je kunt de toekomst zien, of niet?’
Even staarde de jongen Elena alleen maar met open mond aan. Ten slotte knikte hij. ‘Een beetje…’
‘Je kunt dingen veranderen? Heb ik het goed?’
Weer knikte hij. ‘Je bent anders dan de anderen, dat zag ik meteen. Daarom waarschuwde ik je.’
Elena moest lachen. ‘Erg lief van je, maar ik kan mezelf goed redden. Ik denk dat er een andere reden was dat je me aansprak, of niet?’ Elena haalde haar arm van zijn schouders.
‘Misschien,’ zei de jongen. ‘Eigenlijk wil ik je iets vragen.’
‘Nou, ik ben hier, vraag maar raak.’
‘Ik weet wat je gaat doen en je hebt mijn hulp nodig.’
Nog voor Elena kon reageren werd hun gesprek ruw verstoord door een schelle stem.
‘Evian? Waar zit je?’ Het geluid kwam van achter de deur, die plotseling open zwaaide. Melle kwam de kamer binnengestormd. ‘Daar zit je. En met onze gast nog wel. Laat deze dame met rust.’
‘Oh, maar het is geen probleem!’ protesteerde Elena.
Melles ogen spuwden bijna vuur. De jongen sprong van de rand van het bed en vloog de kamer uit.
‘Sorry voor zijn gedrag,’ zei Melle. ‘Hij is niet helemaal in orde.’ En ze maakte tikkende bewegingen met haar wijsvinger tegen haar voorhoofd.
‘Nou,’ merkte Elena op. ‘Hij leek me juist helemaal in orde. Maar dank u wel voor het eten, het is de hoogste tijd, ik moet echt gaan.’

Meer kan ik op dit moment nog niet verklappen, maar ik beloof binnenkort meer achtergrond informatie!

Wil je op de hoogte blijven? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!

Dit is een stuk uit het boek: Evian Willow – en de vloek van de vuurdraak. De digitale sneak preview, zal binnenkort online beschikbaar komen. Wil je op de hoogte blijven? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief en mis niets!

*ontdek zijn wereld op Pinterest!